W XVII wieku zielarstwo i medycyna naturalna rozwinęły się w Polsce, a w XIX wieku zaczęły się pojawiać wyższe uczelnie medyczne, które zajmowały się badaniem i kształceniem w zakresie terapii naturalnych.

W XX wieku powstały pierwsze instytuty i szkoły, które przeszkoliły wielu specjalistów w zakresie terapii naturalnych.

Pierwszym znanym polskim bioenergoterapeutą był Andrzej Czesław Klimuszko – zakonnik-uzdrowiciel. Za pomocą zabiegów oraz specjalnych, samodzielnie skomponowanych mieszanek ziół zwalczał nawet najbardziej uporczywe choroby. Niewątpliwie pomagała mu w tym szeroka wiedza z zakresu medycyny naturalnej i ziołolecznictwa.

Bioenergoterapia w Polsce została wypromowana za sprawą Clive’a Harrisa, amerykańskiego bioenergoterapeuty, który do Polski przybył w latach 70. XX wieku. Harris wprowadził bioenergoterapię w Polsce, wprowadzając nowe metody i techniki, które znacząco zmieniły jej oblicze. W 1981 roku odbył się pierwszy w Polsce Sympozjum Bioenergoterapii, którego celem było przybliżenie bioenergoterapii szerokim kręgom Polaków. W 1996 roku powstało Polskie Stowarzyszenie Bioterapeutów BIOPOL, które zrzeszało bioenergoterapeutów z całej Polski.

Bioenergoterapia jest zaawansowaną metodą leczenia, która wykorzystuje energię do poprawy stanu fizycznego i psychicznego pacjenta.

Jest to holistyczna terapia, która obejmuje całego człowieka – ciało, umysł i ducha. Bioenergoterapii używa się do diagnozowania choroby lub problemu psychologicznego oraz w celu pomocy w przywracaniu równowagi energetycznej organizmu.

Poprzez „masaż energetyczny” który oddziałuje na kanały i punkty energetyczne ciała (meridiany) zostają aktywowane naturalne procesy samoleczenia organizmu.